Kong-any są to pytania zadawane uczniowi przez Mistrza podczas odosobnień w trakcie rozmów osobistych. Mają na celu wstrzymanie u osoby pracującej nad kong-anem bezustannego toku intelektualnego myślenia, zmuszenie racjonalnego umysłu do porzucenia kontrolowania rzeczywistości, „zburzenia murów jaźni” i dzięki temu odblokowania możliwości osiągnięcia oświecenia.
Pytanie „Kim jestem?” jest uważane za kong-an pierwotny. Szkoła Chogye (z której wyłoniła się zachodnia szkoła Zen Kwan Um) używa zbioru 1700 kong-anów pochodzących z tradycji indyjskiej, chińskiej, koreańskiej i japońskiej. Pytania zawarte w kong-anach pozwalają umysłowi stać się bardziej uważnym podczas medytacji i codziennych zajęć. Według nauczyciela szkoły Kwan Um „tak jak ciężarek na końcu wędki pomaga haczykowi wpaść głęboko w ocean, kong-an może zaprowadzić umysł do głębszej wizji świata, do miejsc, które często są trudno dostępne bez wyznaczonego kierunku.”
Kong-an (po koreańsku), kung-an (po chińsku), czy też koan (po japońsku) oznacza „powszechny przypadek”. Kongany początkowo były zapisem spotkań między uczniami zen w starożytnych Chinach. Każda rozmowa między mnichami, nawet najbardziej zwyczajna, mogła stać się okazją do sprawdzenia zrozumienia „oświeconego umysłu”. Wiele z tych spotkań, szczególnie pomiędzy nauczycielem a uczniem, prowadziło do oświecenia. Takie interakcje zyskały rozgłos w całych Chinach i stały się integralną częścią tradycji zen.
W naszej Szkole kongany są praktykowane podczas indywidualnych rozmów ucznia z nauczycielem. Kongany są znane z tego, że wymykają się logice – nie są przeznaczone do studiowania, analizy, ani konceptualnego rozważania. Kongan jest narzędziem doświadczenia, które pomaga nam wyciszyć myśli, abyśmy mogli widzieć i działać jasno.
Przykładem znanego konganu jest historia, w której mnich pyta mistrza Jo Ju: „Czy pies ma naturę Buddy?” Jo Ju odpowiada: „Mu”. To właśnie jest kongan. Nauczyciel, zadając pytania związane z konganem, na przykład „Czy pies ma naturę Buddy?”, prowadzi ucznia w jego praktyce. Czasem kongan i pytanie to jedno, jak w przykładzie: „Cały wszechświat płonie. Jakim rodzajem samadhi możesz uniknąć spalenia?”. Do niektórych konganów dołączane są również komentarze, często w formie poezji.
Niektóre kongany liczą sobie 1500 lat. Szkoła Czogie, z której wywodzi się szkoła Kwan Um, korzysta ze zbioru 1700 konganów pochodzących z różnych tradycji: indyjskiej, chińskiej, koreańskiej i japońskiej. Czasami kongany są spontanicznie tworzone przez nauczyciela podczas rozmów z uczniami. Zbiór podstawowych konganów naszej Szkoły znajduje się w książce „Cały świat jest jednym kwiatem”. Mistrz zen Seung Sahn wybrał z tego zbioru dwanaście „bram”, które służą do oceny zrozumienia ucznia w różnych aspektach praktyki konganowej i nauczania zen.
W niektórych japońskich szkołach zen koany są stosowane jako centralny punkt medytacji, co różni się od naszej metody. W naszej praktyce kongany mają dwa główne zadania: pomagają korygować kierunek praktyki – „tylko nie wiem” – oraz wspierają rozwój mądrości. Kongany pojawiają się naturalnie podczas praktyki i życia, więc nie trzeba wkładać specjalnego wysiłku w ich utrzymywanie. Nie martw się tym – jeśli szczerze praktykujesz, rozmowa konganowa sama znajdzie swoje miejsce.
Podczas rozmów konganowych obowiązuje określony ceremoniał, w tym pokłony przed nauczycielem na początku i na końcu rozmowy. O szczegółach zostaniesz poinformowany/a podczas swojej pierwszej rozmowy.